Opinie
Nie no, gdzie Rzym, gdzie Krym 😛 W Zakonie Feniksa też są cyjany, wiadomo, Hollywood, ale nikt tam tak nie napaskudził:
- Już Ja Cytat z Mierzwiak data luty 14, 2024, 21:27
Trzy kolory: Niebieski
Skorzystałem ze wspomnianej przeze mnie w innym temacie promocji na 3-miesięczny dostęp do serwisu MUBI i stwierdziłem że to nie dobra okazaja, by zapoznać się ze słynną trylogią Kieślowskiego.
Niestety nie mam ochoty kontynuować, bo to kino w ogóle nie dla mnie. Nie odnalazłem tu kompletnie niczego dla siebie, i chociaż nie był to zły, czy nawet nudny seans (mimo tego, że w zasadzie nic tu się nie dzieje), trudno mi nazwać to jakimś wyróżniającym się, szczególnie dobrym filmem. Nawet aktorsko jest średnio: Binoche jest niezła, przede wszystkim gra subtelną mimiką, ale równie dobrze zamiast historii o stracie i żałobie mógłby to być po prostu film o kimś, kto jest akurat nie w humorze i łazi sobie odwiedzając różne miejscówki.
Na minus na pewno kolorystyka remastera 4K, która jest po prostu ohydna. Reżyserzy różne rzeczy robią ze swoimi filmami wracając do nich po latach i nie mam problemów ze zmianami kolorystyki pod jednym warunkiem: gdy pasuje do danego filmu. Tutaj, moim zdaniem, w ogóle.
Nie będę Cię jakoś szczególnie namawiał do obejrzenia innych filmów Kieślowskiego, ale już wtedy Niebieskiemu zarzucano zbytnią pretensjonalność. Mnie z trylogii podobał się najmniej (i chyba najmniej z wszystkich jego filmów które widziałem). Najlepszy z tego tryptyku jest Czerwony (może dlatego że powstał jako ostatni i Kieślowski dostrzegł wcześniejsze błędy). Również niezły jest Biały, choć najlżejszy z nich i pewnie najbardziej przystępny dla widza który nie przepada za takim (pseudo) zmysłowym kinem. Ogólnie u Kieślowskiego lepszy jest ten polski okres. Tam był bardziej konkretny. Amator, Przypadek i Dekalog rządzą.
American Fiction
Po tylu zachwytach spodziewałem się petardy, a to tylko zaledwie poprawna mieszanka przyjemnej obyczajówki i okazjonalnie zabawnej komedii z elementami średnio napisanej satyry, choć początek w którym zielonowłosa (a jakże), biała dziewczyna tłumaczy czarnoskóremu profesorowi jak obraźliwy jest dla niej napisany na tablicy tytuł książki Artificial Nigger był obiecujący.
Film chce nam powiedzieć, że Czarni są czymś więcej niż zbiorem stereotypów na temat ich biedy, niewolniczej przeszłości, raperów, przestępczości i śmierci z rąk policjantów, a jednak media, kino, aktywiści i wreszcie sami Czarni, wiecznie uciśnieni, wiecznie narzekający na łajt pipyl i wszechobecny rasizm nie dają za bardzo okazji do pomyślenia, że jest inaczej, co? Dlatego ten film, z przesłaniem przecież jak najbardziej szlachetnym, zginie pewnie jak szept wśród wszędobylskiego wrzasku i bełkotu, i skończy co najwyżej jak książka Fuck, obligatoryjnie nagradzana przez białych dla odhaczenia docenienia niedoreprezentowanych głosów.
PS. Tumacz przekładający nigger jako murzyn a nie czarnuch we wspomnianej scenie ze studentką:
